Sprookje: Het Meisje Met Duizend Vragen

Er was eens een bang meisje dat de wereld niet begreep. Ze woonde in een klein dorpje in het Noorden van het land samen met haar ouders en zusje. Omdat ze heel nieuwsgierig was en alles wilde weten stelde ze haar ouders constant vragen: “Waarom zeggen mensen soms dingen die niet waar zijn?”, “Waarom wonen sommige mensen in veel grotere huizen dan andere mensen?”,  “Waarom moet je soms juist niet een eerlijk antwoord geven op een vraag?”, “Waarom hebben sommige mensen honger, terwijl andere mensen eten weg gooien?”. Het meisje snapte er niets van.

Naar School

Op een dag moest het meisje naar school. Ze had er lang naar uitgekeken. Want op school zou ze eindelijk antwoord krijgen op haar vragen. Want je gaat naar school om te leren.

Viel dat even tegen. Naar school gaan maakte haar leven nog veel ingewikkelder. In plaats van antwoorden kreeg ze nog veel meer vragen. Vooral de andere kinderen snapte ze niet, en zij snapten haar waarschijnlijk ook niet. Het meisje snapte niet waarom ze bijna nooit met de andere kinderen mee mocht spelen. Waarom haar kleren niet mooi genoeg waren en waarom het uitmaakte dat haar kleren niet mooi genoeg waren. Ze snapte niet waarom ze rare rijmpjes over haar maakten. Wel duizend vragen kwamen er in haar op. Ze vond de wereld maar vreemd.

Langzaam ging ze geloven dat het aan haar lag, dat er iets mis met haar was. Zij begreep de wereld immers niet, en anderen blijkbaar wel. Dus deed ze precies wat anderen ook deden. Aan het eind van de basisschool had ze zich zo perfect aangepast aan alles en iedereen, dat het niet eens meer opviel dat ze anders was en van binnen de wereld niet begreep.

Ze deed alles precies zoals het hoorde

Daarna volgden er nog vele beproevingen. Het meisje doorstond ze allemaal. De middelbare school. Een jaar in een gastgezin in een ander land. Op zichzelf wonen en naar de universiteit. Wanneer je het meisje bekeek van de buitenkant dan zou je niet zeggen dat ze niets van het leven snapte. Ze haalde immers goede cijfers en had naast haar studie een bijbaantje. Ze ging naar feestjes. Ze deed alles precies zoals het hoorde. Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat ze koos voor de studie psychologie. Hopelijk zou dit haar helpen om iets meer van de wereld en misschien ook van zichzelf te snappen. Ze leerde een hoop, en begreep de theorie, maar de praktijk begreep ze niet.

Een Relatie

Ze kreeg een relatie. Dit maakte haar leven nog ingewikkelder. Nu moest ze een deel van zichzelf blootgeven. Ze voelde zich kwetsbaar, maar hoopvol. Een relatie was hoe het hoorde, nu zou ook zij echt deel kunnen zijn van de wereld. Dat haar vriend en later haar man, haar af en toe deed geloven dat ze niks waard was, en dat zij niets van de wereld begreep, nam ze voor lief. Dit was immers ook zo. Dit had ze al vanaf jongs af aan geleerd. Het lag gewoon aan haar.

Hoe ouder het meisje werd, hoe meer ze worstelde met het leven. Haar lichaam liet haar steeds vaker in de steek. Haar hoge eisen en perfectionisme braken haar op. Af en toe zocht ze hulp. Heel even kreeg ze sprankjes hoop. Diep van binnen wist ze dat ze niet kapot was, zoals ze altijd had geloofd. Dat er ook een hoop mis was met de wereld. Maar wanneer ze dan weer thuis kwam bij haar man vergat ze het weer.

Een Vreemde Wereld

Tot de dag dat haar man weg ging en er niemand meer was om haar te vertellen dat haar gedachten niet klopten. Tot de dag dat ze eindelijk leerde dat ze niet de enige was die de wereld niet begreep. Dat haar hersenen anders werkten dan die van de meeste mensen. Dat ze daarom de wereld altijd anders had gezien en mensen haar daarom niet hadden begrepen.

Er ging een wereld voor haar open. Ze leerde dat het soms niet haar gedachten waren die zo vreemd waren, maar dat de wereld soms ook gewoon raar is. Ze ontmoete steeds meer mensen die net als haar anders dachten. Ze kreeg zelfs een nieuwe relatie met een man die haar precies zo accepteerde als zij was. Er was ruimte om te  veranderen van een bang en onzeker meisje in een krachtige vrouw. Ze omarmde haar eigenheid en besloot dat ze vanaf die dag die vreemde wereld een beetje mooier wilde maken door zichzelf te blijven.

Onlangs ben ik naar een schrijf-retreat geweest bij herstelwerkplaats ENIK in Utrecht. Hier schreef ik dit bovenstaande sprookje over mijn herstelproces. Heb jij ooit een sprookje geschreven? Ik zou het leuk vinden om te horen wat je van mijn sprookje vindt!