Hoe ik bij het altaar achtergelaten ben op mijn trouwdag door de rolstoeltaxi van de WMO

Op 27 mei gaven mijn partner en ik elkaar het Ja-woord. Wanneer je gaat trouwen dan komt daar vaak veel regelwerk bij kijken. Een datum, ambtenaar, jurk, pak, ringen, uitnodigingen, locatie, vervoer etc. Wanneer je in een rolstoel gaat trouwen komt hier nog een extra uitdaging bij, is de jurk geschikt om in te zitten, is de locatie toegankelijk en hoe kom ik er met mijn rolstoel, want zeker een elektrische rolstoel past niet in iedere kofferbak. Aangezien we in de buurt trouwden kozen we als vervoer voor de WMO taxi. Dit is een deel taxi gesubsidieerd door de gemeente vanuit de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) voor mensen met een beperking. Deze keuze maakten we niet omdat we hier een grote fan van zijn, maar omdat we geen andere mogelijkheden hadden.

Het regelen van de taxi

Een paar dagen van te voren belde ik dus met de taxicentrale om mijn ritten te reserveren. Omdat je voor huwelijken een prioriteits-rit kan boeken, waarbij je een gegarandeerde aankomst tijd hebt, wilde ik hier graag gebruik van maken. Zeker aangezien het mijn eigen bruiloft was, wilde ik natuurlijk niet te laat komen. Hier kreeg ik al de eerste teleurstelling te verwerken, dit kon niet, omdat ik naar een restaurant ging. Ik weet niet wie deze regel heeft bedacht. Tegenwoordig vinden er heel veel huwelijksceremonies plaats in horecagelegenheden in plaats van in het stadhuis of de kerk, dus waarom zou dit niet kunnen? Om zeker op tijd te zijn boekte ik de taxi voor de heenweg dus maar extra vroeg (Lees: onnodige verspilde energie die ik hard kon gebruiken).

Voor de terugweg boekte ik een taxi rond 18.00. Omdat we dat als eindtijd op de kaart hadden staan vroeg ik of het indien mogelijk ook echt om 18.00 kon. zodat we op het aangekondigde tijdstip ook weg konden gaan. Het ging tenslotte om onze trouwdag en dan wil je dat alles zo goed mogelijk verloopt. Ze zouden het bij de reservering zetten, maar konden uiteraard niks beloven. Dit verwachte ik overigens ook niet op basis van eerdere negatieve ervaringen, maar vragen kan altijd…

De trouwdag zelf

Op onze dag werd ik mooi op tijd opgehaald door de taxi. Het was een kort ritje en ik was de enige, dus dat liep voorspoedig. Ik kon me zelfs nog even tegen de versiering van de locatie aan bemoeien. De dag zelf was prachtig. We hadden eerst een lunch met een wat kleiner groepje, toen een foto-moment, daarna de ceremonie en ten slotte een receptie. Het was mooi, maar ook intens en vermoeiend als je chronisch ziek bent, dus tegen zessen wilde ik graag naar huis. Omdat we niet zeker wisten hoe laat we weg zouden gaan met de taxi, hadden we zelfs onze ceremoniemeester al laten aankondigen dat we als de taxi er was à la minute weg zouden moeten. We stonden klaar, maar die taxi, die kwam maar niet.

Wachten duurt lang

Rond vijf over zes toch maar eens op mijn mobiel gekeken. Twee gemiste oproepen van een anoniem nummer. Het zou toch niet? Door de drukte niet gehoord, maar ook geen voicemail. Gelijk iemand naar buiten gestuurd om te kijken. Niks. Aan het personeel in het restaurant gevraagd hoe het normaal gaat bij taxi’s. Omdat het een openbare locatie is, komen ze daar altijd binnen zeiden ze. Goed nog maar even geduld dan…

Rond twintig over zes toch maar gebeld. Blijkt er wel een taxi geweest te zijn, maar de chauffeur is zonder naar binnen te gaan weer vertrokken. Situatie uitgelegd, de telefoniste vind het ook belachelijk en raad mij aan een klacht in te dienen. Omdat ik een grote elektrische rolstoel heb weet ze niet wanneer er weer een taxi beschikbaar is, maar ze belooft die zo snel mogelijk te sturen.

Welkom in mijn wereld

Mijn familie om me heen spreekt gelijk schande van de situatie: “Dit kan toch niet?”, “Dit mag toch niet?”. Ze zijn nog bozer dan ik. Ik voel me vooral moe en verdrietig en denk, welcome to my world. Ik ben al zo vaak teleurgesteld dat ik me niet meer zo opwind. Bovendien ben ik meer bezig met hoe ik thuis kom. Tegen het advies van mijn familie in besluit ik dan maar zelf in mijn elektrische rolstoel naar huis te rijden. Dan heb ik in ieder geval weer controle over de situatie.

Omdat het koud is krijg ik een jas van mijn moeder te leen, en een warm plaid uit de auto van mijn kersverse schoonvader. Gelukkig is het maar 20 minuten rijden en het is tegen de verwachting in droog. Het moet een apart gezicht zijn geweest omdat mijn rolstoel nog steeds versiert is. Het kan mij niet schelen, ik ben moe en wil alleen maar liggen, thuis in mijn bed. Mijn echtgenoot wordt door familie in de auto thuisgebracht. Niet bepaald de afloop van onze dag waar we op hadden gehoopt, maar we zijn weer samen thuis.

Terugblik

Terugdenken aan deze situatie doet nog steeds pijn. Zelfs op onze trouwdag ontkwam ik niet aan de teleurstelling waarmee ik als rolstoelgebruiker zo vaak mee te maken heb. Juist op onze trouwdag wilde ik dit niet. Ik merk dat woorden me te kort schieten wanneer ik dit gevoel echt wil omschrijven. Het maakt dat ik me strijdbaar, maar soms ook verbitterd en intens verdrietig voel. Ik ben een tweederangs burger, die vooral heel dankbaar moet zijn met alles wat ze krijgt. In Nederland is alles toch goed geregeld?

Een klacht indienen

Eenmaal bijgekomen liet ik het er natuurlijk niet bij zitten. Ik diende een klacht in bij de taximaatschappij. Die liet mij weten dat ze het vervelend vonden dat het zo was gelopen, maar dat ze vonden dat ik toch echt klaar had moeten staan. Dit stond ik ook gewoon, alleen binnen, omdat het koud was. Twee anonieme telefoontjes zonder voicemail waren volgens hen genoeg: “Hoewel veel taxichauffeurs dat wel doen hoeft de taxichauffeur niet naar binnen te gaan. Hij mag aannemen dat wanneer u belservice hebt aangevraagd dat de telefonische melding voldoende is“. Verder was er geen enkel begrip voor het feit dat het mijn trouwdag was en dus ook geen excuses, maar wel de zin: “We verwachten dat uw klacht naar tevredenheid is opgelost. Als dat niet het geval is dan kunt u telefonisch contact met ons opnemen.” Ja wat doe je dan behalve koken van woede?

Een klacht over een klacht

Ik dacht, ik probeer het nog één keer. Opnieuw mijn klacht uitgelegd en ook dat ik het heel erg vind dat er zo met mensen op word gegaan, dat het mijn trouwdag was en dat ik dit gemeld had, dus dat het me dan logisch lijkt dat ik niet altijd mijn telefoon kan horen. Opnieuw begrip bij de telefoniste. Van haar hoorde ik dat ik niet de enige was, dat mensen soms echt gedwongen een half uur buiten moeten staan, ook in de winter. Dat ze ook al eens een klacht had gekregen van een oudere die daardoor een longontsteking had opgelopen. Je kan dit toch niet verwachten van mensen? Bovendien zal ik niet de eerste of de laatste zijn die zijn die niet altijd zijn telefoon hoort, doordat het een drukke locatie is, door gehoorproblemen, of gewoon omdat de batterij leeg is.

Ik vind het dan niet normaal dat een taxichauffeur gewoon wegrijd zonder aan te bellen of naar binnen te gaan bij een openbare locatie. Je weet toch dat de kans dan heel groot is dat iemand niet op de plaats van bestemming komt. De WMO taxi is bedoeld zodat mensen met een beperking mee kunnen doen aan de maatschappij, maar hoe kan dat zonder betrouwbaar vervoer? Helaas vind het taxibedrijf dit blijkbaar geen probleem, want in de terugkoppeling op mijn herhaalde klacht kreeg ik te horen dat ik meer van hun service verwachte dan zij konden en hoefden te bieden. Verder was het weer grotendeels hetzelfde standaard antwoord mailtje eindigend met dezelfde zin.

Geen persoon maar een nummer

Misschien maakt dit standaard antwoord mij nog wel het booste. Ik voel me hierdoor niet als persoon gezien maar als nummer. Mijn probleem is helemaal niet naar tevredenheid opgelost! Opnieuw een klacht over mijn klacht over mijn klacht indienen lijkt me alleen ook niet zo zinvol. Was er maar iemand van het taxibedrijf zelf (dus niet een telefoniste bij de centrale) die zei: “sorry, wat erg dat dit juist op deze dag is gebeurd, dit had zo niet gemoeten, we gaan het in het vervolg anders doen”. Vooral dat laatste is waar het mij om gaat, want deze situatie blijft dus zo. Het taxibedrijf kiest er voor om ouderen en gehandicapten letterlijk in de kou te laten staan, omdat ze anders mogelijk niet meegenomen worden in de taxi waar ze afhankelijk van zijn.

Ik kan en wil dit niet accepteren en ik hoop vele mensen met mij zodat hier toch verandering in komt. Ik hoop dat jullie mijn verhaal willen delen zodat het bij mensen terecht komt die kunnen helpen dit te veranderen. Alvast bedankt!

_{De foto’s van de taxi en van mijn aankomst zijn gemaakt door mijn schoonvader Isaac de Visser
De overige trouwfoto’s zijn gemaakt door fotograaf Anne Droogsma (stoerefoto.nl) ingehuurd via goedkope-trouwreportage.nl}